مجاهدین خلق تحت فشار فرانسه - ایران

15.11.2009

 ژرژ مالبرونو ـ  "لو فیگارو"

ترجمه از ایران آریا

http://www.lefigaro.fr/actualite-france/2009/11/11/01016-20091111ARTFIG00067-france-iran-les-moudjahidins-du-peuple-dans-un-etau-.php 

در کنار مسائل هسته ای ایران ، چیزی که روابط میان تهران و پاریس را مسموم می کند تداوم حضور مجاهدین در فرانسه است.همان جنبشی که مخالف رژیم ایران بوده و از اندیشه های مارکسیسم الهام می گیرد.

مناقشات هسته ای ایران و موضع سرسخت نیکلای سارکوزی باعث شده است که مخالفان حکومت ایران از این مسئله به نفع گذشته تروریستی خود استفاده کنند.

سازمان مجاهدین خلق  یک جنبش مارکسیستی – اسلامی است که  در مدت کوتاهی پس از انقلاب از کشور خود بیرون رانده شدند.از سال 1979 –سه تا چهار هزار تن از اعضاء مجاهدین (جنبش مارکسیستی –اسلامی) نزدیک پاریس و  در ناحیه جنوبی "اوورسور اوواز" پناه گرفته اند.تا از آنجا برای سقوط جمهوری اسلامی ایران فعالیت کنند.

یکی از دیپلمات های سفارت ایران در پاریس می گوید؛" فرانسه چگونه می تواند به مبارزه با تروریزم تظاهر کند وقتی میزبان گروهی است که آن را تروریست می داند"؟....

از دو ساختمان تحت حفاظت شدید و تمام وقت 40  پلیس  که در امتداد رودخانه "اواز" و پشت نرده های سبز و در دهکده ای بیرون شهر پنهان شده، باور اینکه مجاهدین بتوانند ستاد فرماندهی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را از "اوورسوراووآز" تکان بدهند بسیار سخت است.

صبح روز دیدار ما از" اوورسوراوواز" دو زن با لباس خاکی رنگ برای مانیتور کردن اخبار در پشت کامپیوترهایی که به اینترنت وصل است نشسته اند.گزارشگر تلویزیونی مجاهدین با شور و حرارت بسیار زیادی رپرتاژی را همراه با انعکاس تصاویری از لندن پخش میکند .

از آنجا که مجاهدین از سال 2001 مجبور به ترک هر گونه حمله مسلحانه به خاک ایران شده اند اکنون به جنگ اطلاعاتی روی آورده اند.

در بازدید ما از "اوورسوراووآز" گریه  زنان مسن و سالخورده ای از مجاهدین  ما را غافلگیر کرد.آنان از فرزندان ،برادران و شوهران از دست داده خود حرف زده ، گریه و زاری می کردند اما در فرصت کوتاهی پس از آن پشت میزهای غذاخوری نشسته و مشغول خوردن چلو کباب شدند تا لحظاتی را با خاطرات میهنی سر کنند.

"ژآن پیرگیلو" که در همسایگی آنان دوران بازنشستگی اش را طی میکند می گوید ؛"30 سال است که از این تروریست ها حمایت میکنم"

اما در پشت چهره آراسته و ظاهر فروتن آنان که بیشتر مورد توجه غرب قرار می گیرد گروهی سازمانیافته و بسیار ثروتمند و غنی پنهان است.که از دفاتر خود در لندن،برلین و یا واشنگتن تصاویر غلط و بسیار سیاهی را از جمهوری اسلامی ارائه می دهند.تا با چنین اعمالی فرصتی داشته باشند خود را بازسازی کرده و به قدرت بیشتری دست یابند.

در اوایل سال جاری با انجام لابی گری قدرتمند از لیست تروریستی اتحادیه اروپا خارج شدند.در فرانسه نیز شبکه لابی قوی دارند ؛"ایو بونه رئیس سابق د.اس.ت"،"دانیل میتران بیوه رئیس جمهور سابق"،"ادیت کرسون نخست وزیر سابق"،و تعدادی از نمایندگان و سناتور ها.

موضع سرسخت نیکلای سارکوزی بر علیه دولت ایران سود زیادی را نسیب مجاهدین کرده است تا بتوانند موقعیت خود را مستحکم نموده  و رویای مشتعل کردن خیابان های تهران را در سر بپرورانند.اما می دانند که سارکوزی (وزیر کشور سابق) در سال 2003 عملیات گسترده پلیس را بر علیه آنان دراوورسوراووآز راه اندازی کرد.

"محمد محدثین" یکی از رهبران مجاهدین میگوید؛"متاسفانه خصومت فرانسه نسبت به ما تغییر نکرده است.رئیس جمهور سارکوزی باید منطقی عمل کرده و ما را از زیر فشارهای موجود آزاد کند."

می دانیم که مجاهدین یک فرقه بسیار خطرناک بوده و قادر به عمل فدایی و خودسوزی هستند.در سال 2003 زمانیکه مریم رجوی در بازداشت بود ه و تعدادی اقدام به خودسوزی کرده بودند او(مریم رجوی) به یکی از فرماندهان پلیس فرانسه گفته بود؛"من بیش از یک مادر برای اعضاء مجاهدین فداکاری کرده ام و کافی است که با اشاره انگشت ام یک پیام رمز برای آنان بفرستم تا در اعتراض به دستگیری من ،خود را در میان شعله های آتش نابود کنند".

بین فرانسه و مجاهدین این مناقشه سنگین همچنان ادامه دارد. سازمان مجاهدین از مقر "اوور" جی پی اس هایی را برای مبارزین خود که از طریق پایگاه اشرف –عراق وارد ایران می شوند می فرستد.اشرف جایی است که صدام حسین آنها را در آنجا جای داده و حفاظت می کرد و امکانات زیادی به آنها واگذار می نمود.از همین فرانسه این مخالفان عملیات های ضد ایرانی را هم در ایالات متحده انجام می دهند.آمریکا آنها را همچنان یک سازمان تروریستی می داند.بدتر از آن در طول عملیات پلیس در سال 2003 "د.اس.ت" به گنجینه جنگی آنها دست یافت: وسایل استراق سمع،مدارک رمزی ،بخصوص بخشی از آرشیو آنها با تشریح تجهیزات نظامی شان و نکته بسیار جالب توجه تر مدارکی مبنی بر مشارکت  آنها در سرکوب های ضد اکراد با رژیم صدام حسین در بهار 1991 . این مدارک به بازپرس ضد تروریست آقای "مارک ترویدیک" داده شده و برای مقامات ایرانی دارای ارزش زیادی هستند که قوه قضاییه فرانسه جمهوری اسلامی ایران را از دسترسی به این مدارک محروم کرده است.کشف آخر : 9.000.000 دلار پول نقد که بعضی از اسکناس های آن بوی تازگی بانک مرکزی عراق را می داد.بانک عراق نگهدارنده اصلی دارایی های نقدی مجاهدین در آن زمان بود.

و امروز؟ تهران مجاهدین را محکوم می کند که با ایجاد شرکت های غیر واقعی انفورماتیک قصد دارند این دارایی ها را با پول شویی مشروع جلوه دهند.آنها همچنین در این زمینه از" ان.جی.او"ها نیز کمک می گیرند.اما پول آنها فقط در فرانسه مسدود نشده است.

برخی از کشورهای عرب خلیج که با ایران دشمن هستند می توانند آنها را پشتیبانی مالی کنند.رهبران مجاهدین اتهام تروریست بودن وتامین مالی توسط دیگران را تکذیب می کنند.

یک فرقه؟ (مجاهدین: باید از خودمان دفاع کنیم.ماموران ایران سعی میکنند در ما نفوذ کنند)

پول؟ (مجاهدین: این پول ها از طرف خود ایرانی ها به ما می رسد و  کاملا مشروع  است که یک جنبش اوپوزیسیون چنین پول هایی داشته باشد)

خود سوزی ها؟(مجاهدین: این افراد خودسرانه این کارها را کردند) آنها بر علیه زورگویی پلیس فرانسه این کارها را کردند.

ایران و دشمنان او حداقل روی یک نقطه با هم موافقند: چرا بعد از گذشت 6 سال از عملیات پلیس در" اوور" و باز جویی 17 تن از رهبران مجاهدین، دادگاه فرانسه هنوز حکم خود را صادر نکرده است؟

افشین علوی ؛(یکی از مسئولان مجاهدین که پرونده بازجویی اش خالی است ) می گوید : اگر فرانسوی ها نمی خواهند دادگاهی برگزار کنند حداقل پرونده ما را مختومه اعلام کند.

یکی از دیپلمات های ایران ابراز داشت:" متاسفانه یک سایه سیاسی بر این پرونده افتاده است."

اکنون بیش از بیست سال است که مجاهدین یکی از کارت های بازی در دست مقامات فرانسه هستند.در سال 1987 برای جلب حسن نیت ایران که با گروگان گیری در لبنان اعمال فشار می کرد دولت ژاک شیراک رئیس مجاهدین "مسعود رجوی" را از فرانسه به اشرف اخراج کرد.15 سال بعد درست در سال 2003 باز هم برای آرام کردن تهران قبل از یک بازرسی مهم هسته ای وزیر امور خارجه" دومینیک دو ویلپن" از حمله به اوور سور اوواز دفاع کرد.امروز که فرانسه در صف مخالفین سرسخت ایران قرار دارد حاضر نیست بدون هیچ عوضی این کارت بیخود را کنار بگذارد. اگر هم این اتفاق بیافتد از بیم آن است که دوباره خودسوزی هایی در خیابان ها دیده شود.یعنی مسائل امنیتی مطرح خواهد شد.چرا که فرانسه به درخواست آمریکا مبنی بر پذیرش مجاهدین "نه" گفت.همچنین عراق که دیگر آنها را دراشرف نمی خواهد.

مجاهدین که از شورش های ایران به وجد آمده اند سوگند می خورند که" شب بزرگ" نزدیک است.افشین علوی در این باره می گوید: مردان ما در صف معترضین به انتخاب تقلب آمیز احمدی نژاد قرار دارند.

شبکه هواداران

اگر مجاهدین امروز دیگر توانایی عملیات نظامی در داخل ایران ندارند اما در عوض شبکه ای از هواداران را که عضو گیری آن دوران ریاست جمهوری "محمد خاتمی" بسیار ساده شده بود حفظ کرده اند.محمد محدثین می گوید: "بکارگیری و هم دست کردن آدم های بیچاره و مشکل دار خیلی راحت تر است."

سازمان مجاهدین 14 اوت 2002 وقتی که وجود کارخانه غنی سازی نطنز آشکار شد را جزو افتخارات خود می داند .خبری که علیرضا جعفر زاده تحلیل گر و عضو مجاهدین در فاکس نیوز آمریکا اعلام کرد.

خبر واقعی یا اطلاعات رسیده از سرویس های غربی برای بالابردن اعتبار مخالفین رژیم ملاها؟این تردید همچنان وجود دارد.اما یک نکته حتمی است: تهران با کوچکترین تحریک مجاهدین همه جا را سرخ می بیند.افشین علوی می پرسد؛" اگر ما تهدیدی نداریم پس چرا اینقدر حساسیت نسبت به ما وجود دارد؟"

در گیرودار جنگ آمریکا در عراق رژیم ایران به ایالات متحده یک پیشنهاد داد:"ما افراد القاعده را که بعد از واقعه 11 سپتامبر از افغانستان فرار می کردند دستگیر کرده ایم آنها را به شما می دهیم شما هم 3000 نفر مجاهد اشرف را به ما بدهید".واشنگتن خود را به کر بودن زد و ترجیح داد کارت مجاهدین را برای مواقع لازم در دست نگهدارد.

 متن مقاله به زبان فرانسه:  http://www.ariairan.com/fr/?mod=view&id=10340 

Georges Malbrunot

LE FIGARO.FR

http://www.lefigaro.fr/actualite-france/2009/11/11/01016-20091111ARTFIG00067-france-iran-les-moudjahidins-du-peuple-dans-un-etau-.php 

France -Iran : les Moudjahidins du peuple dans un étau

En marge du dossier nucléaire, la présence en France de l'OMP, mouvement d'inspiration marxiste opposé au régime iranien, empoisonne les relations entre Paris et Téhéran.

Abrités par la France, les opposants au régime de Téhéran cherchent à bénéficier de la fermeté de Nicolas Sarkozy contre l'Iran, sur le dossier nucléaire, pour faire oublier leur passé terroriste. Chassés de leur pays peu après la Révolution islamique de 1979, trois à quatre mille membres de l'Organisation des moudjahidins du peuple (OMP), mouvement d'inspiration marxiste et islamique, se réfugièrent alors à Auvers-sur-Oise, en banlieue parisienne. De là, ils continuent d'œuvrer à la chute de la République islamique. «Comment la France peut-elle prétendre lutter contre le terrorisme, alors qu'elle héberge un mouvement qu'elle considère comme terroriste, et qui ne représente rien parmi l'opposition à notre régime ?», s'offusque un diplomate à l'ambassade d'Iran à Paris

·                         

Difficile de croire que les Moudjahidins puissent faire trembler les gardiens de la révolution depuis leur modeste quartier général d'Auvers, avec ses deux pavillons de banlieue et sa dizaine de bâtiments en préfabriqué, dissimulés derrière un grillage verdâtre, le long de l'Oise. Protégés et surveillés par des gendarmes, une quarantaine de militants y sont employés à temps plein. Le matin de notre visite, deux femmes, portant un voile kaki, faisaient de la veille sur Internet. De son côté, un cinéaste montait des reportages de propagande à partir d'images diffusées depuis Londres par leur chaîne de télévision (Iran National TV) que les Iraniens regardent en cachette sur le câble.

Depuis qu'elle a dû renoncer aux attaques armées sur le sol iranien en 2001, l'OMP a opté pour la guerre de l'information contre Téhéran. Devant le visiteur, de vieilles dames éplorées égrènent les souvenirs de leurs fils, frères ou maris, liquidés par les services de sécurité iraniens. À l'heure du déjeuner, la petite communauté se retrouve à la cantine autour d'un chello kebab (des brochettes d'agneaux au riz), qui rappelle le pays natal. «Cela fait trente ans que je soutiens ces terroristes !», sourit Jean-Pierre Guillou, un voisin à la retraite.

Mais ne nous y trompons pas : derrière l'apparente modestie de ses installations, l'OMP est un mouvement encore riche. Surtout très bien organisé. Depuis leurs antennes à Londres, Berlin ou Washington, surfant sur la mauvaise image du régime iranien, les Moudjahidins cherchent à se refaire une virginité. Et les résultats sont au rendez-vous. En début d'année, grâce à un intense lobbying auprès des eurodéputés, l'OMP a obtenu d'être retirée de la liste des organisations terroristes de l'Union européenne. En France, son réseau d'appuis est impressionnant : un ancien patron de la DST (Yves Bonnet), la veuve d'un ancien président de la République (Danielle Mitterrand), un ancien premier ministre (Édith Cresson) et une kyrielle de députés et sénateurs, signataires de très nombreuses pétitions, adressées illico presto à la presse.

Alors que la rue s'enflamme à Téhéran, les Moudjahidins rêvent d'engranger les dividendes de la fermeté affichée par Nicolas Sarkozy à l'encontre du pouvoir iranien. C'est lui, l'ancien ministre de l'Intérieur, qui avait lancé, en 2003, la vaste opération de police contre leur siège d'Auvers. «Nous félicitons aujourd'hui Nicolas Sarkozy, il n'y a pas d'autre option possible face à une dictature», soutient Mohammad Mohandessine, un des responsables. «Mais s'il était logique avec lui-même, le président de la République devrait relâcher la pression sur nous. Malheureusement, l'hostilité de la France à notre égard n'a pas changé», regrette-t-il aussi. Officiellement, les Moudjahidins restent une dangereuse secte, capable de recourir aux immolations, comme en 2003 à proximité du siège parisien de la DST. L'emprise de leur chef, Maryam Radjavi, sur ses partisans fit alors froid dans le dos des policiers, qui l'avaient mise en garde à vue. «Elle nous menaça en prétendant qu'elle était plus qu'une mère pour eux, qu'il suffisait qu'elle lève le petit doigt pour qu'ils s'immolent par le feu, raconte un policier. Lorsqu'à notre demande, elle ordonna à ses troupes d'arrêter leurs protestations, elle leur fit passer un message codé, qui fut aussitôt suivi d'effet. On n'en est pas revenu.»

Torches humaines

Entre la France et les Moudjahidins, le contentieux reste lourd. Depuis Auvers, l'OMP envoyait des GPS à ses combattants qui s'infiltraient en Iran, à partir de leur base arrière d'Ashraf en Irak, où Saddam Hussein les protégeait, tout en les instrumentalisant. Les opposants revendiquaient également depuis la France des opérations anti-iraniennes aux États-Unis, qui les considèrent toujours comme une organisation terroriste. Plus grave, au cours de l'opération de police de 2003, la DST mit la main sur leur trésor de guerre : du matériel de transmission, des documents cryptés, mais surtout une partie de leurs archives, avec la description de leur armement, et - cerise sur le gâteau - les détails sur leur participation à la répression antikurde menée par le régime de Saddam Hussein au printemps 1991. Des pièces versées au dossier du juge d'instruction antiterroriste Marc Trévidic qui intéressent au plus haut point les autorités iraniennes, dont les discrètes offres de coopération ont été repoussées par la justice française. Dernière trouvaille : neuf millions de dollars en liquide, certaines coupures fraîchement sorties de la Central Bank of Irak, leur principal bailleur de fonds à l'époque.

Et aujourd'hui ? Téhéran accuse les Moudjahidins d'avoir créé des sociétés fictives d'informatique pour drainer des fonds, et de se livrer à un véritable racket via des ONG, elles aussi bidons. Mais il n'y a qu'en France que leur argent est bloqué. Certains pays arabes du Golfe, hostiles à l'Iran, pourraient encore les financer. Les dirigeants du mouvement nient en bloc ces «accusations de terrorisme et de financement du terrorisme». Une secte ? «On doit bien se défendre. Les agents iraniens essaient de nous infiltrer.» L'argent ? «Il vient des Iraniens eux-mêmes, et c'est tout à fait légitime qu'un mouvement d'opposition en dispose.» Les immolations par le feu ? «Elles étaient le fait d'individus isolés, qui réagissaient à l'usage disproportionné de la force par les policiers français.»

L'Iran et ses ennemis sont au moins d'accord sur un point : pourquoi six ans après l'opération de police à Auvers, et la mise en examen de 17 dirigeants des Moudjahidins, la justice française n'a-t-elle pas encore rendu son jugement ? «Si les Français ne veulent pas de procès, qu'ils prononcent au moins un non-lieu», insiste Afchine Alavi, un autre de leurs responsables, pour qui le dossier d'instruction est vide. «Malheureusement, l'ombre de la politique plane sur cette affaire», déplore, de son côté, le diplomate iranien précité. Depuis vingt ans, les Moudjahidins sont une carte entre les mains des autorités françaises. En 1987, pour s'attirer les bonnes grâces de l'Iran, qui tirait les ficelles des prises d'otages au Liban, le gouvernement de Jacques Chirac expulsa leur chef, Massoud Radjavi, vers Ashraf. Quinze ans plus tard, en 2003 exactement, c'est toujours pour apaiser Téhéran, avant une importante visite consacrée au nucléaire, que le ministre des Affaires étrangères Dominique de Villepin plaida pour «la rafle» d'Auvers. Aujourd'hui que la France est engagée dans un bras de fer avec l'Iran sur ses ambitions nucléaires, pas question de se défausser, sans contrepartie, de cette carte. Pas encore. Mais, en cas d'abandon, on redoute de voir encore des torches humaines dans les rues de Paris. Dans l'immédiat, invoquant des raisons de sécurité, la France a dit non aux demandes américaines d'accueillir des Moudjahidins, dont l'Irak ne veut plus à Ashraf. Galvanisée par la fronde iranienne, l'OMP jure que le «grand soir» est proche. «Nos hommes sont dans les marches pour protester contre l'élection truquée d'Ahmadinejad à la présidence de la République», assure Afchine Alavi.

Réseau de sympathisants

Si les Moudjahidins n'ont plus de capacité opérationnelle à l'intérieur de l'Iran, ils y ont gardé, en revanche, un réseau de sympathisants, dont le recrutement a été facilité par l'ouverture pratiquée sous les présidences du réformateur Mohammad Khatami (1997-2005). «Des gens malheureux sont plus faciles à enrôler», reconnaît Mohammad Mohandessine. L'OMP eut son heure de gloire le 14 août 2002, lorsqu'elle révéla l'existence de l'usine d'enrichissement d'uranium de Natanz, à 200 km au sud de Téhéran. Un scoop relayé par Ali Reza Jafarzadeh, analyste attitré de la chaîne américaine Fox News, et membre des Moudjahidins. Véritable scoop ou renseignement livré par un service occidental, afin de renforcer la crédibilité des opposants au régime des mollahs ? Le doute persiste. Une chose est sûre : Téhéran voit rouge à la simple évocation des Moudjahidins. «Pourquoi une telle fixation sur nous, si nous ne représentons aucune menace ?», se demande Afchine Alavi. Dans la foulée de la guerre américaine en Irak, le régime iranien proposa aux États-Unis un troc : «Nous vous livrons les membres d'al-Qaida que nous avons récupérés alors qu'ils fuyaient l'Afghanistan après le 11 septembre 2001 ; en échange, vous nous remettez les 3 000 Moudjahidins d'Ashraf.» Washington fit la sourde oreille, préférant conserver la carte OMP. À toutes fins utiles.