چرا رجوی اسیران لیبرتی را رها نمی کند

شهروز تاج بخش

25.04.2014

برای کسانی که از نزدیک با دجالگریهای این فرقه و شعارهای توخالی و دهان پر کن آن آشنا هستند کاملاً روشن است، وجود حدود ۳۴۰۰ نفر اسیر ذهنی، فیزیکی این فرقه در بیابانهای عراق، حتی دیگر به لحاظ تبلیغاتی نیز ارزش خود را از دست داده است. اما براستی چرا سران فرقه و تشکیلات سرکوبگرش به مصداق "الغریق یتشبث بکل حشیش" به هر دستاویز سستی چنگ می زنند و این چنین با سراسیمگی به دنبال راهی برای حتی یک روز ماندن بیشتر در بیابانهای عراق، هستند؟
واکنش هیستریک فرقه به تلاشهای فعالین حقوق بشر و جداشدگان در جهت کمک به آزادی اسیران لیبرتی و انبوه مقالات در سایت های فرقه که به سب و لعن منتقدین مشغولند عمق این درماندگی را بیشتر عیان می سازد.
از سوی دیگر، نظری اجمالی به سایت فرقه که با تحریف خبرها و بزرگ نمایی غیر قابل تصور اخباری که به زعم سران فرقه امیدی به بقا در آنها هست، باز هم این وحشت روز افزون و پایان ناپذیر را از زاویه ای دیگر نشان می دهد.
واقعیت این است که باید به آنها حق داد . چرا که فروپاشی قلعه اشرف وفشارها برای تخلیه لیبرتی که به رهایی اسیران تشکیلات فرقه راه خواهد برد ، تبعات سنگین برای دارو دسته رجوی دارد که هیچ کس حتی شخص رجوی با تمام دجالگریهای خاص خودش البته اگر زنده باشد، نمی تواند آن را جبران کند. اگر به پروسه گذشته سازمان از ابتدای آمدنش به عراق نگاهی بیندازیم، تصمیمات خودخواهانه و قدرت طلبانه رجوی قدم به قدم خود را نشان می دهد. تصمیماتی که البته همیشه بهای سنگین آن را اسیران فرقه پرداخته اند. از کشته شدن بیش از ۱۴۰۰ تن در عملیات فروغ جاویدان تا طلاقهای اجباری هزاران خانواده و همینطور تا به امروز. رجوی با برجسته کردن نقش تشکیلات عراق ، در قالب ارتش به اصطلاح آزادیبخش و سرپا نگهداشتن این جسد متعفن، سعی در توجیه درست بودن این اشتباهات در نظر هواداران اندکش و اعضای فریب خورده ای که به این فرقه سرسپرده اند و البته تعدادشان اندک تر است، دارد.
حال بدیهی است که یکی از سنگین ترین نتیجه های برچیده شدن کامل بساط رجوی از عراق ،سئوالهایی است که نوک تیز آنها متوجه شخص رجوی است. سئوالهایی که هیچ جوابی و هیچ توجیه دجالگرانه ای دیگر برایشان وجود نخواهد داشت. و این وضعیت حتی نزدیکترین لایه های هوادار این فرقه را از هم می پاشاند و فرقه همین محدود نفرات ساده و ناآگاه خارجه اش را هم از دست می دهد. و به نظر من تاریخاً نیست و نابود می شود. از طرف دیگر وحشتی است که فرقه از رهایی اسیران و پا گذاشتن آنها به دنیای آزاد دارد. وحشت از افشاگری این اسیران که سالها تحت سرکوبی روانی و فیزیکی تشکیلات ضد انسانی فرقه بوده اند و در راس این اسیران البته زنان بی پناهی هستند که سالهای متمادی بازیچه سرکرده فرقه بوده اند و از آنان سوء استفاده های جسمی، فیزیکی، روانی، احساسی و حتی جنسی شده است و این تنها گوشه ای از هراس سرکردگان فرقه و لرزه ای است که شب و روز بر پیکر پوسیده تشکیلات ضد انسانی فرقه افتاده است.

روز رهایی اسیران دور نیست. روزی که هر کدام از آنها با تمام وجودش آزادی را لمس کند و رجوی را با تمام افکار منحط و پوسیده اش به گور تاریخ بسپارد. و هر قدمی که هر کدام از ما برای کمک به آزادی آنها بر می داریم، هم ارزشمند و هم ضروری است. حتی اگر دعایی باشد در اعماق قلبمان.

با آرزوی رسیدن روز آزادی آن عزیزان و شادی خانواده های رنج کشیده شان.
شهروز تاج بخش
آلمان
 

________________________________________________________________________

مجاهدین و چشم انداز پیش رو

شهروز تاج بخش

10.04.2014

پس از سرنگونی صدام حسین دیکتاتور سابق عراق ، تعدادي از فرقه های تروريستي كه فعالیت های منطقه ای و جهاني داشتند ، حامي و پدر خوانده خود را از دست دادند ، یکی از این فرقه ها سازمان مجاهدين خلق بود .رویکرد فرقه گرایانه مجاهدین در داخل تشکیلات خود واندیشه ی متحجرانه این جریان ، سرکوب اعضای ناراضی و تلاش برای حذف منتقدین ، نقض گسترده و سیستماتیک حقوق بشر و فعالیت های تروریستی در داخل ایران و انبوهی دلایل دیگر باعث شده است که در میان گروه‌های سیاسی بدیل جمهوری اسلامی، سازمان مجاهدین خلق دارای کمترین محبوبیت در داخل کشورباشد .
وضعیت امروز چندان روشن نیست، اما روشن است که اعضای این گروه در مقایسه با روشنفکران دینی، مارکسیست‌ها، نیروهای ملی، فعالان حقوق بشر، فعالان زن، و فعالان دانشجویی کمترین حضور را در فضای گفتمان عمومی در داخل و خارج کشور دارند (به طور مثال در حوزه کتاب، مقالات و یادداشت‌ها و تولید فرهنگی و هنری).
اما این گروه به خاطر ادعای داشتن نیروهای مبارز در عراق و قدرت لابی‌گری در اروپا و آمریکا همیشه به عنوان یک بازیگر سیاسی مطرح بوده است و برخی از گروه‌های سیاسی ذی نفوذ در اروپا و آمریکا به این گروه به عنوان بدیلی برای حکومت نگاه می‌کرده‌اند.
با بسته شدن کمپ اشرف ، سازمان مجاهدین خلق یکی از سرمایه‌های محوری خویش را از دست داده است. اکنون پرسش آن است که این جریان از اینجا به کدام سو حرکت خواهد کرد؟ چالش‌های عمده این سازمان در شرایط امروز کدامند؟
زندگی در انزوا و درون یک گروه اجتماعی بسته که از خانه‌های تیمی در دهه پنجاه شروع و به شکل بزرگ تر آن به صورت کمپ اشرف خود را متبلور ساخت مجاهدین را به کنار گذاشتن ایده جنبش های توده ای و در آمدن در چارچوب یک فرقه بسته مذهبی ـ مافیایی به واسطه نوع و روش‌های مبارزه کشاند . پیگیری مشی مسلحانه برای مبارزه و عدم پیروی از منطق مبارزات غیرخشونت‌آمیز حتی پس از تحویل سلاح در سال ۲۰۰۳ از سویی و پیروی از نظریه امت و امامت شیعه یا رهبری فره مند که مستلزم شیفتگی و خودسپاری پیروان به رهبر است از سوی دیگر در کنار تمامیت طلبی رهبر مجاهدین و ضعف های اخلاقی و سیاسی او ، مجاهدین را از یک سازمان سیاسی به یک فرقه بسته مذهبی ـ مافیایی تبدیل کرد .
مجاهدین خلق هنوز تحولات درون نظام سیاسی ایران و دینامیسم این تحولات را جدی نمی‌گیرند. نکته‌ای که در اینجا به طور کلی مغفول مانده فاصله آهنگ تحولات مجاهدین خلق با آهنگ تحولات اجتماعی و سیاسی در ایران است .
غیر از تاریخ پر از فراز ونشیب و اشتباهات راهبردی مجاهدین خلق (هم پیمانی با یک دیکتاتور قصاب در شرایط جنگی علیه کشور و نگرش منفی اکثریت مردم ایران به سازمان و سیاست‌هایش در دهه شصت به واسطه این اشتباه) عواملی وضعیت امروز آنها را پیچیده ساخته است:

دول ایران، عراق، ایالات متحده و برخی دولت‌های اروپایی، سازمان ملل، مردم کوچه و بازار ایران، فعالان سیاسی خارج کشور، و اعضا که در نفاط مختلف دنیا پراکنده‌اند ، افکار عمومی اپوزیسیون و مخالفانی که در دو دهه اخیر در خارج از کشور رشد و نضج یافته‌اند و عموماً نگرشی منفی به مجاهدین خلق دارند و نیز درگیری با قوانین درون کشورهای مختلف اروپایی ، ایالات متحده، و عراق که این سازمان را تروریستی می‌دانند و به عنوان سازمان و یک هویت جمعی نمی‌پذیرند.

اما مسئله ای که مهم ترین موضوع برای پیگیری است وضعیت مبهم اعضای اسیر در داخل تشکیلات مجاهدین است .مقامات بین المللی باید بدانند كه چالش های آنها تا روزی كه سران مجاهدین به اعضا اجازه ندهند كه برای آینده خود تصمیم بگیرند ، ادامه خواهد داشت و متاسفانه آن روز معین نیست.

درگذشته رهبری مجاهدین خلق از اجازه دادن به بیشتر ساكنان برای تقاضای پناهندگی یا صحبت كردن با نمایندگان كمساریای عالی پناهندگان بدون حضور مسئولان مجاهدین خلق سر باز زده است .اعضای مجاهدین خلق كه در حال حاضر در كمپ لیبرتی به مانند گروگان نگه داشته می شوند ، سزاوار ترحم و همدردی هستند. جامعه بین الملل باید نگران سرنوشت آنها باشد چرا كه عملا آنها هیچ نماینده ای ندارند و سران مجاهدین هرگز صدای واقعی آنها را به گوش نهادهای بین المللی نخواهند رساند.نزدیك به هشتاد درصد اعضای مجاهدین، بر خلاف میلشان در كمپ نگه داشته می شوند.
در مثلث مجاهدین – عراق – جامعه بین الملل ، حكومت عراق نقش خطیری بازی می كند چرا كه سازمان بیش از سی سال است كه بخشی از خاك سرزمینش را اشغال كرده است ، مقامات و مردم عراق شدیدا مخالف حضور نیروهای خارجی در كشورشان هستند و بدیهی است كه عراق دیگر برای مجاهدین جای مناسبی نیست .
تصور كنید که اعضای سازمان مجاهدین خلق شرایط پناهندگی بگیرند یا بتوانند به دلخواه خود به ایران و نزد خانواده شان باز گردند یا در كشور سومی اقامت گزینند، چه بر سر همه آن سالهای شستشوی مغزی و نشست های انتقادی و خود انتقادی و آموزه های برادر مسعود خواهد آمد؟ چه بر سر ماهیت و موجودیت مجاهدین خلق خواهد آمد؟ آیا بدون ظرف ایدئولوژیكی به نام اشرف یا لیبرتی می توان سه هزار نفر عضو را همچنان تحت كنترل سیستم مغز شوئی رجوی ها داشت یا باید فاتحه رجوی و سازمانش را خواند؟
شهروز تاج بخش
آلمان

_______________________________________________________

جایگاه زنان در اندیشه مجاهدین

شهروز تاج بخش

06.03.2014

نزدیک شدن به ۸ مارس ، روز جهانی زن بهانه ای شد که هرچند کوتاه به نقش زنان در فرقه رجوی و نوع نگاه وبرخورد این جریان به مسئله '' زن '' بپردازم.آنچه اکنون و بیشتر از هر زمان مورد تاکید و تصریح زنان جدا شده از سازمان است حمل تضاد حاصل از نمایشات بیرونی سازمان از زن، در مقابل آن حقیقت ایدئولوژیکی است که از درون زنان سازمان را هزار بار بدتر و مشمئزکننده تر از مناسبات استثماری و سرمایه داری و قرون وسطایی به بردگی و استثمار و استحمار و استبداد کشیده است. در حالی که در جوامع یادشده زن ها تنها اسباب و ابزار استثمار جنسی و فیزیکی هستند، در مناسبات مجاهدین از تمامی ظرفیت ها و قابلیت های بالقوه و بالفعل زنان سوء استفاده می شود. حقیقت این است که نمی توان تصویر و چشم اندازی فراتر از آن چیزی که سازمان برای آزادی مردان قائل است برای زن های آن نیز متصور شد و این نه به معنای اعطا یا احقاق حقوق فردی و آزادی انسان که درست در نقطه مقابل آن و در سرشت آن مفهومی تنیده است که رجوی به عنوان فلسفه رهایی در دستگاه ایدئولوژیکی اش تبیین می کند. از نظر رجوی آزادی و رهایی به طور عام برای هر مجاهد خلق و به صورت خاص برای هر زن مجاهد خلق جز با پذیرش انقیاد و بندگی و بردگی تمام و کمال به عنصر بیرون از خودش اساسا نمی تواند مفهوم مادی و عینی به خود بگیرد. آن عنصر بیرون از خود نیز در دستگاه رجوی کسی جز رهبری عقیدتی نیست.

نقد این نگرش حداقل از دو زاویه حائز اهمیت است. یکی پذیرش جنبه های صرفا ایدئولوژیکی این برداشت است که در عمل فرد را از صورت انسانی آزاد و مخیل به ابزاری کاملا ایدئولوژیک و خشونت طلب تبدیل می کند و در وضعیت دیگر همین ساختار انسان را برده فرد دیگری همچون رجوی می کند. در شق اول آن زن در وجود امثال ندا حسنی تبلور ایدئولوژیکی پیدا می کنند و خود را به آتش می کشند و در شق دیگر می توان به شورای رهبری مجاهدین اشاره نمود. این دو سر ظاهرا متناقض، آبشخور تفکر واحدی هستند که اصل و اساس اش را بی ارادگی و پذیرش طوق بندگی یکسره به رهبری تعریف می کند. اینکه این معجون ترکیب شده از ظالمانه ترین سیستم های قبیله ای و عشیره ای تا پیچیده ترین روش های برده داری مبتنی بر مغزشویی و تغییر هویت فردی، چگونه می تواند خود را در صف مقدم جنبش های حامی زنان در جهان جا بزند، جای سخن دارد. واقعیت این است که آنچه رجوی ها را در این مهم پیش می برد، تمرکز پیوسته بر آن جنبه های پیدا و بیرونی از مظالمی است که در کشورهای پیشرفته و همچنین عقب مانده بر زنان می رود. رجوی ها در واقع نیمی از حقیقت را می گویند و نیمی را در مناسبات پیچیده و همچنین هزارتوی تعابیر و شعارهای تبلیغاتی خود در نقد آنچه اظهر من الشمس است، مدفون می کنند.

به زعم رهبری عقیدتی مجاهدین موجودات بی مقداری هستند که باید با سختی و آموزش نشانه های زنانگی شان را محو کنند تا جایی که نشود جنسیت آنها را تشخیص داد. مسعود رجوی بر خلاف آن جنبش های مدنی در غرب نه تنها در پی احقاق حقوق مدنی زن ها نیست که در نقطه مقابل با بهانه کردن ایدئولوژی و مشتقات آن می خواهد همان تتمه آزادی ها و حقوق زنان را از بیخ و بن نابود و به جای آن زن یله و رها شده از هر نظم و التزام را به عنوان مدل ایدئولوژیک جایگزین کند. این زن ایدئولوژیک ماهیتا جز وابستگی تمام عیار به ایدئولوژی مولود ذهن بیمار رهبری حق دیگری ندارد و حقیقت تلخ تر و شاید ناباورانه تر اینکه به زعم رجوی آنچه تا کنون به عنوان حقوق زن احیا شده، حائل ها و موانعی است که او را از جوهره و قابلیت های ایدئولوژیکی اش کنده و به انسان معمولی تبدیل کرده است. زن آرمانی رجوی در نهایت نه تنها چیزی افزون تر از گذشته ندارد که بر عکس آن دستاوردهای اجتماعی مبارزات چند قرن گذشته را نیز با محاط شدن ایدئولوژیکی از دست می دهد.

در حقیقت واکاوی علل جدایی تعدادی از کادرهای با سابقه زن مجاهدین و تامل در بررسی انتقادی مناسبات درونی ، نوع و ماهیت نگرش رهبر عقیدتی به زن و جایگاه او در مناسبات درون تشکیلاتی ، نشانه ای از ضرورت اخلاقی مقاومت در برابر زور و تجاوزگری رهبر عقیدتی مجاهدین وبیان صریح و شفاف درونمایه ی قصه ی شورای رهبری زنان در میان دار و دسته ی رجوی است .

پر واضح است رهبری مجاهدین در ساختـار ذهن خویش و تفکر فرقـه ای که ترویج دهنده ی آن در دنیای معاصر است تاکنون به معنای راستین آزادی و رهایی زن پی نبرده است . انسان در هر شرایطی می‌تواند آزادی خود را محقق سازد ، منتها این " اختیار" بهایی دارد که انسان آگاه و امروزی باید برای پرداختن آن آماده باشد. اما آیا رهبر عقیدتی مجاهدین در حالی که به باور و اعتقاد کادرهای تشکیلاتی زن مجاهدین ، خود درگیر و گرفتار " بن بست های روحی و معضلات اخلاقی " است ، می تواند تصویری عمیق ، تامل انگیز و ژرف بینانه از رهایی و آزادی زن ارائه دهد؟

این پرسشی ست که کادرهای زن و جدا شده ی مجاهدین با تکیه بر مشاهدات ، شرح خاطرات و تجربه های درازمدت خویش بدان پاسخ منفی می دهند.

بیجهت نیست که رهبری سازمان غیبتی ۱۱ساله میکند و نمیتواند دردی از دردهای بی درمان سازمان را دوا کند وبیجهت نیست که سازمان اصرار دارد که هرنوع جابجایی را بصورت جمعی انجام دهد زیرا از همین نکته وحشت دارد که مبادا در این جابجایی ها ظرف کنترل نیرویی بشکند ومهار کنترل زنان از دستش خارج شود وصدای سرکوب شده زنان به گوش همگان برسد.

به امید آزادی همه زنان از قید و بند اسارت و دست یافتن آنان به حقوق حقه خود خصوصا کسانی که در کمپ اشرف در اسارت فیزیکی و ذهنی قرار دارند.

شهروز تاج بخش
آلمان

_______________________________________________________________________________

گفتگوی شهروز تاج بخش با تلویزیون مردم درباره سرنوشت سازمان مجاهدین در اروپا بعد از فروپاشی قلعه اشرف

( قسمت دوم )

این جریان علیرغم ویترین تبلیغاتی فریبنده اش و علیرغم اینکه دم از دمکراسی میزنه در درون خودش بغایت غیر دمکراتیک و غیر انسانی عمل میکنه

http://www.youtube.com/watch?v=b9evReZHrKw

لینک به قسمت اول

شهروز تاجبخش

20.02.2014

تاج بخش : تمام اینها رو که کنار هم میذاریم این نتیجه رو به ما میده که اورسوراواز امروزه میره که یک جایگزینی برای اشرف باشه ، با تمام تعاریف و با تمام شکل و محتوایی که اشرف داشت . یعنی نیروهایی که تحت مغزشویی قرار میگیرند و یک تشکلات فرقه ای و با اهداف تروریستی . خب این مسئله وقتی در عراق وجود داشت ، تبعاتش و پس لرزه هاش خیلی گسترده نمیشد به  طور خاص بعد از سقوط دولت صدام هرچند دخالت میکردند در امور داخلی عراق و سعی میکردند که اوضاع رو به هرج ومرج بکشونند اما دامنه اش محدود بود .

 اما وقتی که در دل اروپا بخواد شکل بگیره چه فاجعه هایی که به بار میاره .و این مسئله ای هست که شهروندان اروپایی هم اون رو بر نمیتابند و همین چند وقت پیش بود که تظاهراتی در اور صورت گرفت با حضور شهروندان فرانسوی با حضور دانشجوها و جوانان فرانسوی که مخالفت کرده بودند با حضور این تشکیلات در اورسوراواز. وا .قعیت این هست که تا روزی که مجاهدین میتونند در اینجا حضور داشته باشند وبا صرف هزینه های زیاد کسانی که در پیرامون قلعه اور هستند رو بخرند و سیستم رو توسعه بدهند ، این تهدید وجود داره و این تهدید بزرگی هست .

تمام مسئله این هست که مشخص بشه که  این جریان علیرغم ویترین تبلیغاتی فریبنده اش و علیرغم اینکه دم از دمکراسی میزنه در درون خودش بغایت غیر دمکراتیک و غیر انسانی عمل میکنه .و من تاکید دارم که این جریان یک فرقه با تمام تعاریفش هست ، وقتی که این موضوع رو ما بتونیم جا بندازیم که چه غده سرطانی داره اونجا رشد میکنه و به طور خاص مردم فرانسه بهتر بشناسند این فرقه رو میتونند جلوش رو بگیرند . چرا که این جریان دست بر نمیداره از خشونت .

 همین چند روز پیش بود که اینها در قالب قطعنامه پایانی یک اجلاسی تهدید کردند به ترور و حض'ف فیزیکی مخالفین و منتقدینشون و امروزه روز این مسئله غیر قابل قبوله و کسی نمیتونه به سادگی این کارو بکنه .اما خب مجاهدین روشهای خودشون رو دارند و سعی میکنند با خشونت به اهدافشون برسند و فکر میکنند  که این موضوع جواب میده .

این که اورسوراواز داره با حضور خانم رجوی به جایگزینی برای اشرف تبدیل میشه خطرناک هست و باید این قلعه برچیده بشه .من ، ما مخالف فعالیت هیچ گروهی نیستیم . از نظر من مجاهدین هم میتونند فعالیت های مسالمت آمیز خودشون رو داشته باشند ولی  این که یک قلعه ای و یک تشکیلاتی داشته باشند که بخواهند اون رو به مرکز فرماندهی ترور و خشونت تبدیل بکنند این پذیرفته نیست .و واقعیت هم اینه که اگر مجاهدین بخواهند به زبان دمکراسی حرف بزنند و دست از این رویه خشونت طلبانه بردارند ، جایی در بین نیروهای سیاسی خارج کشور نخواهند داشت .

 چرا که همیشه تکیه مجاهدین بر سلاح بوده بر مبارزه قهر آمیز بوده و اگه بخواهند از این کوتاه بیان باید از خیلی مسائل دیگه هم کوتاه بیان . چون که مجاهدین تمام این سالیان به دنبال استفاده از روشهای خشونت آمیز بودند و در واقع تمرینی برای دمکراسی نداشته اند ، اگر از این موضوع کوتاه بیان حرفی برای گفتن نخواهند داشت و جایی در جوامع سیاسی ایرانیان خارج کشور نخواهند داشت و باید بروند و ته صف بایستند ومجاهدین هم هیچ جایی نمیروند مگر اینکه هژمونی با اونها باشه .

پس مسئله این هست که اهمیت اورسوراواز مشخص بشه چرا که ممکنه در ظاهر ممکنه یک جایی باشه که فقط در اون یک سری جلسات برگزار میشه و محل اسکان تعدادی هست چراکه مجاهدین همیشه ویترین بیرونی شون رو خوب رنگ و لعاب میدن و همه پسند میکنند اما در پس پرده این ظاهر سازی ها داره یک مرکز فرماندهی مخوفی شکل میگیره که قبل از هر چیز تهدیدی هست برای شهروندان اروپایی

_____________________________________________________________________________________

گفتگوی شهروز تاج بخش با تلویزیون مردم درباره سرنوشت سازمان مجاهدین در اروپا بعد از فروپاشی قلعه اشرف

( قسمت اول )

مجاهدین از ابتدا یعنی از روزی که رجوی وارد فرانسه شد و قلعه اور سور اواز رو بنیان گذاری کردند ، اونجا رو تبدیل کردند به پایگاهی برای فرماندهی عملیات ترور و مرکزی که کنترل میکرد خط خشونت رو در اروپا

http://www.youtube.com/watch?v=b9evReZHrKw

شهروز تاجبخش

18.02.2014

سربی : آقای تاج بخش بهتون خوش آمد میگم ،سلام می کنم واین شما و این هم بینندگان و شنوندگان تلویزیون مردم ، بفرمایید که چه فکر می کنید شما در مورد سرنوشت سازمان مجاهدین دراروپا پس از فروپاشی کمپ اشرف ؟

تاج بخش : بله من هم سلام میکنم خدمت شما آقای سربی و بینندگان عزیز و محترمتون .در واقع این مسئله ای هست که خیلی بهش پرداخته شده ولی در عین حال همیشه جای بررسی بیشتری داره .بهتره قبل از اینکه به این موضوع بپردازیم به صورت مختصر نگاهی اجمالی به وضعیتی که الان سازمان در اون قرار داره بندازیم .بعد از فروپاشی کمپ اشرف به نوعی دست مجاهدین خالی شد د ر حالی که با بهانه های مختلف سعی می کردند اشرف رو حفظ بکنند به دلایل مختلفی که قبلا بحث شده از جمله اینکه نگه داشتن این نیروها تحت یک سیستم بسته تشکیلاتی میتونی کمک کنه اکه این نیروها همچنان تحت مغزشویی باقی بمونند و از طرف دیگه این نیروها یک خیل عظیمی از منتقدین بالقوه سازمان هستند که اگه پاشون به دنیای آزاد برسه می تونند بساط رجوی و مسائلی که در درون تشکیلات هست رو افشا بکنند و همه این دلایل رو که کنار هم بگذاریم به علاوه این که سالها است که مجاهدین با تکیه بر اشرف و با تکیه بر این شیچه تروریستی و خشونت طلبانه ، هر صدایی که خواستار تغییر دموکراتیک در ایران بوده رو سرکوب کردند ، اپوزیسیون غیر خشونت طلب رو سرکوب کردند و تمام اینها با پشتوانه اشرف و نیروهایی که به زعم مجاهدین  می تونند تغییر دهنده باشند در اون فضای بسته صورت گرفته است

به همین دلایل مجاهدین تمام تلاش خودشون رو کردند که قلعه اشرف برچیده نشه و هزینه بسیار سنگینی هم از جیب نیروها پرداخت کردند .ولی با تمام این اوصاف همیشه اینجور بوده که وقتی سنبه پر زوره مجاهدین کوتاه میان و این بار هم کوتاه اومدند و اشرف رو تخلیه کردند و به کمپ لیبرتی رفتند .

من نمیخوام خیلی به این موضوع اشاره بکنم چون موضوع بحث من چیز دیگه ای هست اما حالا میبینیم که بعد از منتقل شدن فرقه رجوی به کمپ لیبرتی ، بخشی از نیروها به اروپا منتقل شدند . حدود ۲۰۰ نفر ۲۱۰ نفر به آلبانی منتقل شدند ، حدود ۸۰ نفر آمدند آلمان و یک سری نیروهای دیگه هم رفتند ایران و هر کدوم به نوعی از این تشکیلات جدا شدند . پس واقعیت اینه که ظرف لیبرتی توان ماندگاری نداره . خب سازمان که میخواد نیروها رو در عراق نگه داره به تمام دلایلی که گفتیم و از طرفی شرایط بین المللی و شرایط عراق به نوعی هست که امکان این وجود نداره .جدای این که سازمان تمام تلاشش رو خواهد کرد که این نیروها رو به هر قیمت در اونجا نگه داره و باز هم بهای بیشتری از اونها بگیره و لی اخیرا هم بحث این بود که دولت آمریکا فشار بذاره که رومانی همه اونها رو یکجا قبول کنه که این موضوع رو به جای خودش بحث خواهم کرد .

اما مسئله ای که وجود داره این هست که تشکیلات سازمان در عراق میشه گفت که تموم شده است .یعنی صرفا مثل یک جسد بیجانی می مونه که رجوی داره اون رو دنبال خودش می کشونه و اون رو همه جا نمایش میده و سعی می کنه که باز هم خطش رو با اون پیش ببره و باز هم با پشتوانه این جسد مرده دهان مخالفینش و منتقدینش رو ببنده .

اما مسئله این هست که در شرایطی که وجود داره چه سیستمی داره جایگزین اشرف میشه ؟

شما میبینید که مجاهدین این همه سال از جیب نیروهای اسیر  برای حفظ کردن اشرف هزینه کردند و الان اونها باید یک جایگزینی براش پیدا بکنند .ما  باید نگاهی بندازیم به وضعیتی که مجاهدین در اروپا دارند . من نمیخوام خیلی به سالهای گذشته برگردم ، مجاهدین از ابتدا یعنی از روزی که رجوی وارد فرانسه شد و قلعه اور سور اواز رو بنیان گذاری کردند ، اونجا رو تبدیل کردند به پایگاهی برای فرماندهی عملیات ترور و مرکزی که کنترل میکرد خط خشونت رو در اروپا .خب این روند ادامه پیدا کرد و در یک مقطعی اونها اومدند به عراق و بعد از جنگ اخیر آمریکا و عراق و سرنگونی صدام ، خانم رجوی با حدود ۲۰۰ ، ۳۰۰ نفر از نفرات اصلی تشکیلاتشون دوباره اومدند به اروپا وفرانسه و در واقع یک پروسه جدیدی از فعالیت قلعه اور سور اواز شروع شد .من ترجیح میدم که بحثم رو متمرکز کنم بر قلعه اور سور و مناسباتی که اونجا وجود داره و تاثیری که میتونه بر شرایط بیرون بذاره .

بعد از اون عملیات بزرگ ۱۷ ژوئن انجام گرفت که به دستگیری مریم رجوی  وتعداد زیادی از کسانی که در اور سور اواز بودند انجامید و دادگاهی که هنوز در جریان هست و اخیرا قاضی پرونده اعلام کرد که قرار هست که به زودی نتیجه دادگاه رو پس از ۱۱ سال اعلام بکنند و این جای امید داره که به محکومیت کشیده بشه .با این نگاهی که به گذشته داشتیم میبینیم که در اورسوراواز که محل اقامت مریم رجوی هست  اتفاقاتی در حال رخ دادن است   و به نوعی اورسوراواز تبدیل شده به جایگزینی برای اشرف یا میره که تبدیل بشه به جایگزینی برای اشرف .خبرهایی که از درون قلعه اورسوراواز میرسه حاکی از این هست که مناسباتی که در درون تشکیلات اشرف بود در اونجا هم داره اعمال میشه و حتی شدیدتر . یعنی نشستهای غسل هفتگی که وجود داره ، نشستهای عملیات جاری که وجود داره ، کسانی که اونجا هستند نمیتونند تردد آزادانه داشته باشند در عین حالی که اینها در مرکز دنیای آزاد هستند و در یک نگاه ساده خب تصور میشه که میتونند اگه بخواهند بیان بیرون ولی واقعیت اینه که چفت و بست تشکیلاتی که مجاهدین حتی در قلعه اورسور اواز در نزدیکی پاریس بوجود آوردند این امکان رو نمیده و مناسبات داخلی این قلعه همون مناسبات داخلی مجاهدین هست و شدیدتر .

خب این مسئله ای هست که ما اگه بخواهیم اون رو مورد بررسی بیشتر قرار بدیم و فاکت هایی که به بیرون درز میکنه رو کنار هم قرار بدیم میبینیم که به لحاظ ساختاری و تشکیلاتی و مناسباتی ، این قلعه تبدیل شده به بدیلی برای اشرف . و از طرف دیگه هم خب بحث کردیم که وضعیت مجاهدین در عراق ، وضعیت ماندگاری نیست و با هر بهایی بالاخره باید اونجا رو ترک کنند .

سؤالی که پیش میاد اینه که در این شرایط ، مجاهدین کجا رو به عنوان مرکز فرماندهی بعد از اشرف قرار میدن و چرا ؟

در این مورد که اورسوراواز داره مجاهدین رو به دلیل خاص حضور مریم رجوی مدیریت و کنترل میکنه که حرفی نیست ولی مسئله اینه که آیا این موضوع مشکلی پیش میاره و آیا در جایی که به مهد دمکراسی شهرت داره اونها میتونند فعالیت خشونت طلبانه ای رو سازماندهی کنند یا نه ؟

خب قضایای ۱۷ ژوئن و خودسوزیهایی که به  دستور خانم رجوی انجام شد یک نمونه بارزی هست که مجاهدین دست از اندیشه خشونت طلبانه خودشون بر نمیدارند .و در حالی تمام سعیشون رو میکنند که با لابیهایی که علیرغم هزینه های هنگفت همشون هم سوخته اند و تاثیری ندارند ، خودشون رو یک نیروی دمکراتیک و تاتیر گذار در آینده ایران نشون بدهند ولی در محتوا هنوز مجاهدین به خشونت معتقدند .یعنی جا به جا که نگاه میکنید ، فاکتهایی میبینید که این سازمان دست از این اندیشه برنداشته و سازمان و جریانی که تا بن استخونش به خشونت معتقد هست ، چطور میتونه داعیه دار تغییر دمکراتیک در ایران باشه و چطور میتونه داعیه دار اپوزیسیون بودن باشه در حالی که در درون خودش مینیمم های دمکراسی رعایت نمیشه و وجود نداره .

خب تمام تلاش مجاهدین این بوده که در سالیان گذشته قلعه اورسوراواز رو گسترش بدهند ، چه به لحاظ فیزیکی و چه به لحاظ تشکیلاتی و بنیان هاش رو قوی بکنند که برای روز مبادا بشه یک پایگاهی برای فعالیتهای تروریستی این فرقه در اروپا .خب به عنوان نمونه شما توجه بکنید چند وقت پیش خانم رجوی نشست هایی رو برگذار میکردند در اورسوراواز با ویدئو کنفرانس هایی با فرماندهان گروه های شبه نطامی که در سوریه میجنگند و با اعلام حمایت و اعلام همبستگی .خب شما ببینید اینها نمیتونند از این اندیشه دست بردارند و در واقع بنیان و شالوده این جریان بر خشونت نهاده شده .و باز همین چند وقت پیش بود که در جلسه ای که با حضور خانم رجوی برگذارشد ، خانم رجوی در بیانیه پایانی این  "کنوانسیون " ! ، اعضای جداشده و منتقدین رو رسما تهدید کردند و رسما خط کار مشخص کردند برای سرکوب و حذف مخالفین و منتقدینشون .خب مگر مخالفین و منتقدین این سازمان چه سلاحی در دست دارند غیر از حرفشون ،غیر از قلمشون ، غیر از افشای واقعیت هایی که دیدند و مسائلی که سعی میکنند اون رو همونجوری که بوده و خیلی مواقع حتی کمتر به بیرون نشون دادن و ینکه همه بدونند که مجاهدین گروهی نیستند که بشه به اون دل بست و در واقع یک فرقه تروریستی ـ مافیایی هستند که حتی در اروپا به دنبال خشونت و به دنبال حذف منتقدین خودشون هستند .

ادمه دارد ...

http://www.youtube.com/watch?v=b9evReZHrKw

______________________________________________________

معیار سنجش ، داشتن مناسبات دمکراتیک در درون 

شهروز تاج بخش

04.02.2014

در روزگاری که ما زندگی می کنیم مقولاتی هستند که بسیار مورد توجه افکار عمومی هستند. اصطلاحاتی مثل آزادی، دموکراسی، حقوق زنان و غیره. حرفها و کلماتی که بسیار زیبا و مردم پسندند و معیار سنجش گروهها و تشکلها و سازمانهای سیاسی هم همینهاست. معیارهایی که طی سالیان سال در اثر فعالیتها و تلاشهای انسانهای زیادی به دست آمده است و هر کسی در این میانه بخواهد خودی نشان دهد، می بایست خود را منطبق با این معیارها کرده و درصد وفاداری خود را به آزادی، دموکراسی و حقوق بشر نشان دهد.

سازمان مجاهدین خلق سازمانی است که افکار و دیدگاههایش مربوط به دهه چهل و اوایل پنجاه می باشد. همان افکار و دیدگاههایی که پایه گذاران این سازمان ترسیم کرده بودند. برداشتی که از اقتصاد، جامعه، دین و مذهب و تفکرات ایدئولوژیک و اجتماعی که از دنیای پیرامون خودشان داشتند و این افکار و دیدگاههای مربوط به آن سالیان که البته درستی آنها حتی در آن زمانه نیز تردید هست تا به امروز، در تمام تار و پود این سازمان جریان داشته و انحرافات رهبر خائن نیز به آن اضافه گردیده است. این عقب ماندگی و قطع بودن از جامعه و محصور شدن در یک فضای بسته، در شرایطی که جهان رو به پیشرفت است، خود به فساد بیشتر این سازمان که اکنون به یک فرقه مافیایی ـ تروریستی مذهبی مبدل شده، افزوده است. در گوشه ای از عراق در منطقه ای که روزگاری شش کیلومتر در شش کیلومتر بود و محصور در سیم های خاردار، افرادی کنترل نزدیک به سه هزار نفر را به دست گرفته اند که افکار و دیدگاههایشان مربوط به سی سال پیش است و جامعه ایران و دنیا را مثل سی سال پیش در ذهن خود تصور می کنند چون از سی سال پیش تا کنون، دنیای آزاد را لمس نکرده اند تا تصوری غیر از این داشته باشند و این همان زندانی است که فرقه رجوی برای اعضای خود درست کرده است و اما آنچه در این میان جالب است، ژست های مضحک سازمان است برای آنکه خود را مطابق شرایط روز جلوه دهد. خوش رقصی هایی که صرفاً برای کشورهای غربی و به طور مشخص آمریکاست، تا خود را دموکرات و آزادیخواه و مدافع حقوق بشر جلوه دهد. برای کسانی که در مناسبات مجاهدین هستند خیلی خنده آور است که مریم رجوی هم از دموکراسی و آزادی و حقوق زنان حرف می زند. چرا که خود سازمان در مناسبات درونی اش حداقل های حقوق بشر و آزادی را در رابطه با نفرات تشکیلات خود رعایت نمی کند. مگر نه این است که خانم رجوی داعیه ریاست جمهوری آینده ایران را دارد، آیا تشکیلات سازمانی که تحت کنترل او می باشد نمونه کوچکی از نحوه رهبری او نیست که می خواهد بر جامعه ایران اجرا کند؟

این را تمام کسانی که با این فرقه به هر نوع رابطه داشته اند، می دانند که سازمان مجاهدین در محتوا به هیچ کدام از این شعارها یعنی آزادی، حقوق بشر، حقوق زنان، دموکراسی، انتخابات آزاد و غیره نه معتقد بوده و نه اساساً به آن پایبند می باشد.

سازمان مجاهدین که روزی با عملیات ترور آمریکایی ها در ایران مبارزه خود را شروع کرد و پرونده افتخاراتش قتل سرهنگ ها و مستشاران آمریکایی ذکر شده است و با افتخار سرودهای "نبرد با آمریکا" و "سر کوچه کمینه" را در رسای قتل سرهنگ هاوکینز مستشار نظامی آمریکا می سراید و افتخارش مبارزه با آمریکا بود و یا در جریان اشغال سفارت آمریکا در تهران سعی می کرد به خاطر اینکه از قافله عقب نماند، خود را در کنار دانشجویان حاضر در سفارت جلوه دهد و یا سخنرانی های مسعود رجوی در تهران که فریادهای ضد امپیریالیستی اش گوش فلک را کر می کرد که، وای بر شما امپریالیستها و مرتجعان جهان اگر بدانید که چه خورشیدهایی در شرف طلوع هستند و هزاران نمونه دیگر.

الآن حاضر است تن به هر کاری بدهد برای این که آمریکا گوشه چشمی به آن نشان دهد. واقعیت این است که می توان آنچه در عمل در مناسبات مجاهدین می گذرد را محتوای واقعی سازمان دانست و آنچه در بیرون اعلام می شود، ظاهری که محتوای درونی را بپوشاند. از طرفی به عنوان مثال خانم رجوی خود را مدافع حقوق زنان می داند و در واقع خیلی علاقه به گرفتن این ژست مد روز دارد. ولی متاسفانه بیش از هزار زن در زندان اشرف که گرفتار مناسبات کثیف فرقه گرایانه سازمان شده اند، به فجیع ترین وضعیت ممکن زندگی می کنند.

خانم رجوی در حالی شعار آزادی می دهد و برای اربابان غربی ژست های دموکراتیک می گیرد که چند هزار نفر از اعضای اسیر فرقه در اشرف آرزوی آزادی و زندگی در دنیای آزاد را دارند. واقعاً چه کسی باور می کند که بسیاری افراد مجاهدین بیش از بیست سال است تماس با دنیای خارج نداشته اند. روزنامه ای غیر از نشریه مجاهد نخوانده اند. تلویزیونی غیر از تلویزیون مجاهدین ندیده اند. چه کسی باور می کند در قرن بیست و یکم که هر بچه مدرسه ای یک موبایل در دست دارد، نفراتی هستند که هرگز قیافه موبایل را هم ندیده اند چه رسد که با آن کار کنند و باز خانم رجوی برای خوشرقصی شعار آزادی و دموکراسی می دهد.

آیا همین خانم نبود که در نشستهای درونی می گفت، روزی خواهد رسید که همه مردم ایران انقلاب کنند؟ انقلاب البته طبق فرهنگ درونی مجاهدین به معنی جدایی زن و شوهر از یکدیگر است. آیا هم او نبود که خانواده را کانون فساد می دانست که می باید منهدم شود و می گفت مناسبات تشکیلاتی ما نمونه کوچکی از ایران فرداست! پس خانم رجوی کاش حتی کمتر از سر سوزنی جسارت و صداقت در وجودتان بود تا با مطرح کردن دیدگاه واقعی تان، قضاوت را به همان وجدانهای بیدار حمایت کننده تان می سپردید.

شهروز تاج بخش

آلمان.