_________ استفاده از مطالب اين سايت با ذکر منبع بلامانع است _________

انحلال واخراج مجاهدین خلق از عراق به نفع یا برضد جنبش آزادی خواهی وترقی خواه مردم ایران ؟

23.12.2008

علی شمس ـ سایت خبرگاه

در ابتدا باید ریشه یابی کرد ودریافت که ترقی خواهی چیست ؟ وکیست؟ ومرتجع کیست؟ وچیست؟ با جواب دادن به این سوالات میتوان دریافت که آیا انحلال «اشرف»در عراق به نفع جنبش آزادی خواهی مردم ایران میباشد ویا نه ؟

نیروهایی در اپوزیسیون ایران تنها محور فعالیت خود را سرنگونی رژیم ایران قرار داده اند وخود را «نیروهای سرنگونی طلب»معرفی میکنند که تحت چتر آن میخواهند تمامی نیروهای اپوزیسیون را حول محور «سرنگونی» جمع کنند ویک اجتماع همه باهم درست کنند که از قضا تمامی نیروهای راست مانند سلطنت طلبان ، مجاهدین ، نیروهای راست جمهوری خواه ونیروهای ملی گرا خود را عاشق سینه چاک چنین «همبستگی »نشان میدهند . البته بعضی مانند مهدی سامع و مجاهدین هم میگوید «رژیم ولایت فقیه» ودر عمل میخواهد بخشی از نیروهای درون رژیم راهم در این محور گرد خود آورد از جمله دو خردادیها و نیروهای طرفدار «انقلاب مخملی» را نیز حول محور «ضد رژیم ولایت فقیه »گرد خود آورد ویعنی از محور «سرنگونی خواهی»هم علی رغم شعارهای تند وتیزشان برای سرنگونی رژیم ایران عملا عقب مینشینند.

در حالی که سرمایه داری جهانی وکشورهای امپریالیستی گستاخ تر از هرروز به کشورهای متفاوت حمله میکنند وآنها را تسخیر واشغال مینمایند ودرحالیکه سرمایه داری دراوج بحران خود نا بکاری خود را به عنوان یک سیستم درحال مرگ به جهانیان نشان داده است بایستی که در ایران این را در نظر داشت که راه حل برای دگرگونی تنها سرنگونی رژیم ایران نیست بلکه مهمتر ین سوال این است که چه سیستمی میخواهد بر ایران بعد از سرنگونی حاکم شود؟ این سوالی است که «سرنگونی طلبان »از آن گریزان میباشند و با جواب اینکه ما اکنون با یکدیگر ودرکنار هم رژیم را سرنگون کنیم تا قدم بعدی را بطور «دمرکراتیک»برداریم وهرکس بقولی در «بلوک»خود به فعایت دمکراتیک بپردازد تا مردم انتخاب کنند وکار بدانجا میکشد که شاه و بریده ها از شیخ و مجاهدین و ....همه وهمه به یک نسبت در این راستا تبلیغ میکنند. ولی واقعیت این است که این نیروهای راست میخواهند دوباره با سوار شدن بر جنبش های کارگری ، دانشجویی وترقی خواه ادامه حاکمیت سرمایه داری را این با ر نه با عمامه بلکه با کراوات بر مردم ستمدیده ایران تحمیل کنند وبه همین دلیل هم حاضر به این نیستند که به این سوال ها جواب دهند که بعد از سرنگونی با سیستم سرمایه داری که بلای جان بشریت امروزی است چه میخواهید بکنید؟ که در آنجاست که اگر جواب دهند مانند مریم رجوی مثلا «تضمین منافع »اروپا وآمریکا رامیدهند ویا «بازار آزاد» را تبلیغ میکنند. پس میبینیم که شعار همه باهم این نیروها در جهت ادامه حاکمیت سرمایه داری وامپریالیسم وسرمایه داری جهانی میباشد واز اتفاق این نیروهای کراواتی بهتر از ملاها پسند میباشند وبی جهت نیست که مورد بخشی از نیروهای سیاسی و پارلمانتاریست راست جنگ طلب کشورهای امپریالیستی میباشند.

جامعه ایران در جهت تحول میباشد ونیروهای امپریالیستی این را بخوبی میدانند وبا تمامی قوا کوشش میکنند که بر این تحولات اثر گذاری کنند وبه جهت منافع خود هدایت کنند یا با حفظ نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی وحمایت از نیروهایی از درون رژیم ، با حمایت از نیروهای راست درون اپوزیسیون و یا با راه حل نظامی . هدف تمامی نیروهای در حاکمیت وراست در اپوزیسیون وامپریالیسم به نابودی کشاندن وبا به بیراهه کشاندن این جنبش آزادی خواهی وترقی خواه است هرچند سازمان یافته نباشد ولی از این پتانسیل میخواهند به نفع خود ویا بر ضد آن استفاده کنند.

از نظر من یک جبهه ارتجاع در نیروهای سیاسی در ایران وجود دارد ویک جبهه ترقی خواهی . کسانی که خواهان حفظ نظم موجود میباشند –حال با هرتوجیهی-یعنی حفظ نظام سرمایه داری در ایران در نهایت خواهان دیکتاتوری وادامه نظم امپریالیستی در ایران میباشند. نیروهای کارگران ، زحمتکشان و دانشجویان ودیگر اقشار زحمتکش که منافعشان در نابودی سیستم سرمایه داری در ایران میباشد وتمامی نیروهای ترقی خواه نیز که خواهان نابودی نظم سرمایه داری در ایران میباشند وخواهان یک جامعه ای با نظم سوسیالیستی وعدالت خواهانه –در مورد محتوی این سوسیالیسم میتوان بحث ودعوا داشت-در جبهه ترقی خواهان میباشند . در جبهه ارتجاع نیز مجاهدین با رژیم ایران وتمامی نیروهای راست مانند سلطنت طلبان در یک جبهه قرار دارند ولی یکی حاکم است ودیگری مغلوب.

پس در جبهه ارتجاع اگر جریانی مانند مجاهدین خلق در اثر جنگ برسرقدرت با جبهه دیگر جبهه ارتجاع یعنی جمهوری اسلامی درگیر است تنها میتواند به نفع جبهه ترقی خواهان باشد چون مجاهدین خلق با ماهیتی که دارند همانند جمهوری اسلامی از ارتجاعی ترین نیروهای درون جبهه ارتجاع میباشند مجاهدین تنها با عقب افتاده ترین نیروهای ارتجاعی درون رژیم قابل مقایسه میباشندکه حتی بدلیل ماهیتشان نمیتوانند روند نرم گفتگویی را که دیگر نیروهای بورژوازی برای حفظ ظاهر در آن تامل میکنند را رعایت کنند. از نظر ساختاری یک نوع ولایت فقیه بنام «رهبرایدئولژیک» دارا میباشند که در حد امام وپیامبر وحتی خدا مورد پرستش قرار میگیرد ومسخ شدگانشان برای رهبر خود سوزی میکنند. در این ساختار زنان مورد هتاکی قرار میگیرند و«رحم آنان خارج »میشود وطلاقهای اجباری انجام میگیرد . در این سیستم زنان ومردان در باصطلاح «شهر اشرف»شان حق دوست داشتن که حق طبیعی هر انسانی است را ندارند. درا ین «شهر» بایستی که اعضای آن خصوصی ترین تفکرات خودر ا گزارش دهند و.... وخلاصه حتی یک نیروی سیاسی نیست بلکه یک نیروی سکت است . این نیرو چنان جنایتهایی را با خود حمل میکند که در تاریخ نیروها وگروههای سیاسی ایران بی سابقه است در رفتار با اعضای خود ، در برخورد با دیگر نیروهای سیاسی ، در فرمانبری اعضای خود ، در «هم خون شدن« با دیکتاتورانی مانند صدام حسین ، همزبان شدن با راست نیروهای جنگ طلب ولابی صهیونیستی .

عملیات مجاهدین همیشه با بی کم عقلی رهبرانش همراه بوده است . هخا رجوی بارها با تست های نظامی خود خون برزمین ریخته است وعملا بر جنبش های آزادی خواهی تاثیر منفی گذاشته است . او بارها بهانه لازم را با قدرت طلبی خود که همراه با ساده انگاری وقولهای «سرنگونی »هرساله بوده است به حاکمیت جنایتکار جمهوری اسلامی بهانه برا ی جنایت بیشتر را داده است. مسعود رجوی مانند امروز که چون بزدلی پنهان شده است در روزهایی که نیز بدون مقدمه اعلام جنگ مسلحانه کرد فرار نمود وهزاران نوجوان بی تجربه را به عنوان «میلیشیا» به سلاخ خانه جمهوری اسلامی فرستاد تا بتواند از خون آنها برای خود پشتوانه وحیثیت درست کند. او به عراق رفت وبقول خودش «ننگ برپیشانی »خود کوبید تا بتواند با هم پیمان شدن با یک دیکتاتور بی رحم دیگر به جنگ ملاها برود ولی درد رجوی قدرت است ونه یک ایران دمکراتیک وگرنه در درون ساختار سازمانش یک ساختار دیکتاتوری برقرار نمیکرد ویک کودتای «ایدئولزیک» برقرار نمیکرد و صدها کودک را از پدرومادر خود جدا نمی نمود. رجوی با خیالات بارها کوشش کرد که عملیات نظامی کند . حرفهای او یکی پس از دیگری بی محتوی بودن خود را در عمل نشان داد واکنون حساب میکردکه آمریکا تا سال دوهزار ویازده در عراق میماند و او هم همچنان بساط خود را خواهد داشت ولی این حساب او هم با خواسته دولت عراق مبنی بر اخراج آنها وتاکید ودوباره برآن غلط از آب درآمد . او بارها با حسابهای بقول خودش دقیق مرتبا قول سرنگونی میداد واکنون باید کلاه خود بگیرد.

بهرروی انحلال مجاهدین در عراق هیچ زیانی برای نیروهای ترقی خواه ندارد بلکه به سود جنبش آ زادی خواهی وترقی خواهی در ایران است که از جبهه ارتجاع یک جریان بغایت ارتجاعی تضعیف میشود.در آخر باید گفت افراد مستقر در اشرف بایستی که به عنوان فرد بهیچ روی مجبور ویا مسترد به ایران نگردد. هر فرد بایستی حق پناهندگی فردی در عراق ویا در هرگوشه جهان را داشته باشد وبایستی از حقوق فردی این افراد برای یک انتخاب آزادی حمایت کرد. در عین حال بایستی که هوشیاربود که سران مجاهدین حقوق انسانی این افراد را بهانه ای برای ادامه سیاستهای ضد مردمی خود نکنند وبین این دوبه ظرافت تشخیص داد که حمایت انسانی از حقوق افراد به عنوان فرد مورد سو استفاده رهبری مجاهدین در جهت اهداف مردم فروشی قرار نگیرد.

مسعود رجوی اگر یک جو انسانیت داشت از سوارخ ا من خود خارج میشد ود ر مقابل تمامی آنچه که کرده است جوابگو میبود.ولی این یکی از خصایص رهبران متوهم است که خود را تنها در «مقابل خدا جوابگو»میداند که بزدلانه در سوراخ خود پنهان میشوند ودر توهمات خود تهران را تسخیر میکنند ویا سال «تعیین تکلیف» رژیم را اعلام میکنند ودر حالیکه خود درحال تعیین تکلیف شدن میباشند بازهم میگویند که زیره است هرچند سبیلهای رجوی از باروتی که همراه دارد سوخته شده است. میگویند هیتلر هم در پناهگاه خود درحالی که نیروهای ارتش سرخ در چند قدمی پناهنگاه او بودند هنوز افراد نزدیک به خود را جمع کرده بود وبا نقشه ای درمقابل هنوز دستور تسخیر میداد. رجوی هم پنهان درسوراخ خود در عالم توهمات خود هرسال را سال «تعیین تکلیف »اعلام میکند هرچند که اشرفی را که با همکاری با یک دیکتاتور ودر بند بازی با نئوکانهای جنگ طلب آمریکا ساخته بود در حال آب بردن است ولی از سوراخ خود را با «پیروزی بزرگ چهارم» دلخوش میکند